Eén klusje per dag (Leven met een chronische whiplash)

Ik kón me toch een werk verzetten, tot 10 jaar geleden. 't Voelde niet als werk trouwens. M’n hobby werd mijn werk: muziek maken, zingen! Doordeweek lesgeven, songwriting, boekhouding, contacten versturen, website, repeteren...  Bandcoaching, workshop, studiosessie, invalklussen, vergaderen. Iedere week was gevuld met muziek of alle randzaken die ermee hadden te maken; als zzp-er in de muziek kwam er veel bij kijken. In het weekend optreden en als er daarna nog ergens een verjaardagsfeestje was pakte ik graag nog het staartje ervan mee. Moe was ik amper, ik genoot van alle klussen en opdrachten. Daarnaast een lekker druk sociaal leven, lichtelijk verslaafd aan hardlopen, regelmatig naar moeders om haar een beetje bij te staan en actief in de kerk.

December 2013. Ik had een gouden jaar achter de rug omdat ik najaar 2012 genas van ernstige gewrichtsklachten. Ik kon alles aan, zo leek het. En toen kreeg ik een auto-ongeluk. Onderweg naar een optreden werd ik zeer hardhandig van de weg gereden. Ik hield er een chronische whiplash aan over, bleek een tijd later.

Eén klusje per dag

Nu plan ik één klusje per dag. Eén werktaak, vier dagen per week, maximaal vier uur per dag, met korte pauzetjes ertussen. Het zijn er in praktijk wel eens meer hoor. Maar dat moet wel een uitzondering blijven, om niet overprikkeld te raken.

En ja, dan hebben we ook nog een tuin die regelmatig wat aandacht vraagt (en verdient) En een huishouden. En familie en vrienden. En nog meer hobyy's. 

Dat is best lastig om dat nu allemaal in een dag te krijgen. .

Dat betekent dat ik chronisch achter de feiten aanloop. Zowel in het huishouden; daar schaam ik me best wel voor; het kan het echt chaos zijn in huis. Gelukkig hebben we nu een vaatwasser sinds een paar jaar. Zonder vaatwasser kon ik maar de helft van de afwas doen. Je kunt je al voorstellen hoe ons aanrecht er altijd uitzag. 

En mijn sociale leven bestaat uit veel nee zeggen of korte afspraken. En vaak ook onder voorbehoud omdat ik niet altijd weet hoe m'n hoofd er op dat moment bij zit: heel veel sorry's als ik teveel hoofdpijn heb en moet afzeggen.

Ook op gebied van werk is 't een enorm verschil met voor de whiplash. Het went na verloop van tijd iets gelukkig; je moet een weg vinden om je leven een nieuwe invulling te geven. Maar het blijft een lastig ding: zien wat er moet gebeuren en er maar een heel klein deeltje van kunnen uitvoeren. Ik geniet ontzettend van schrijven; en dat kan ik lekker op m 'n eigen tijd inplannen. Gaf ik voorheen zangworkshops, nu ga ik op pad om lezingen over moestuinieren te geven. Daar geniet ik enorm van. De dag voorafgaande aan de lezing plan ik vrij zodat ik zo fris en fruitig mogelijk ben voor de lezing. De dag na de lezing plan ik ook vrij om weer bij te komen en te ontprikkelen.

Het leven is er - om het maar positief te benaderen - heel overzichtelijk op geworden.

Soms denk ik: "Doe 's gek joh; ik plan deze week op iedere dag 4 klussen. Zin in, moet lukken!" Maar zo werkt dat dus niet. Dan doe ik óf te veel en lig ik er twee dagen vanaf. Of m’n systeem gaat me saboteren; dan ga ik iets doen dat helemaal niet op het lijstje staat (neeee dat doe jij natuurlijk nooit he?) en eigenlijk niet zoveel prioriteit had. Plinten poetsen bijvoorbeeld.

Voor vandaag stond er één schrijfblokje op de ochtend. In drie stukjes gehakt, met korte pauzetjes ertussen. En ’s middags stond het tuinklusje dahlia rooien op ’t program. (Met wat uitpufmomenten!)

En het is me allebei gelukt! Misschien voel ik me nog wel meer voldaan dan toen ik die lange werkdagen maakte? Ligt er een stapel dahliaknollen binnen te drogen; dat heb ik dan toch maar weer gefikst. Meer leren over kwaliteit dan kwantiteit.

Dankbaarheid als medicijn

Moraal van het verhaal? We kampen allemaal met zaken die we anders zouden willen zien. Of dat nu met chronisch pijn, tekort aan energie te maken heeft, of omdat je mantelzorger bent of omdat wat je doet gewoon trager gaat bij jou dan bij een ander. Je zou op een dag meer willen doen, of iets veel frequenter of iets veel beter willen doen. En dat kan behoorlijk frustreren.

De mooie dahliafoto straalt een en al succes uit. Mensen denken dat ik iedere dag met plezier in de tuin sta te werken, en dat ik heel druk ben. Dat ik na zo'n tuinklus gebogen van de pijn naar binnen struikel zie je er niet op. Of dat ik pijnstillers in heb genomen om een lezing te geven zie je ook niet aan de buitenkant. En zo heeft iedereen zijn eigen verhaal achter een mooie foto. We dragen allemaal ons eigen kruisje. 

Maar zolang je geniet van wat je die dag wél kunt doen en je niet fixeert op wat je allemaal nog moet of wilt, of wat niet is gelukt, dan ben je rijk. 

Ik ben lerende…, want de ene dag gaat het beter dan de andere dag. Ik kan af en toe behoorlijk verdrietig zijn bij de zoveelste migraine-aanval. Of gefrusteerd als ik zoveel pijn heb dat ik niet eens mijn sokken kan aantrekken. 

Maar. 

Het begint bij m'n mindset: me richten op de positieve dingen van de dag. Niet stil blijven staan bij het negatieve - hoewel dat er echt mag zijn, begrijp me niet verkeerd. 

En zelfs als dat ene klusje voor die dag niet is gelukt, is er ook dan reden om dankbaar te zijn. 's Avonds in bed bedenk ik - juist op de mindere sombere dagen - waar ik dankbaar voor ben. Een warm huis, een heerlijke (rommel)tuin, mijn huwelijk, mijn familie, mijn vrienden, muziek, ons fijne dorp, voor mijn man die enorm veel begrip heeft en zorgt dat er brood op de plank komt. Dankbaar voor een mooie zonsopgang, een heerlijke tuinsalade, een roodborstje in de tuin of een hapje eten met een vriendin.

Ik krijg via social media maar ook na afloop van lezingen regelmatig een reactie van iemand die ook kampt met een whiplash, met nah, met andere beperkingen of chronisch pijn. Laatst zei iemand heel mooi (ik krijg weer tranen als ik dit typ): "Door jou heb ik ook weer hoop gekregen er ook voor mij, in deze nieuwe gezondheidssituatie, iets mogelijk is." En dat vind ik een ongelofelijke eer; om iets te mogen betekenen voor iemand die een steuntje in de rug nodig heeft. Met de support van je naasten is er heel veel mogelijk. Zoek het niet in kwantiteit maar in kwaliteit. En sta bewust stil bij zo'n moment. Al zijn het maar de dahliaknollen die nu liggen te drogen in de bijkeuken: je hebt 't tóch maar weer gedaan!

En trouwens: hoera voor de bodem! Ook zo'n moment om dankbaar voor te zijn...: Ik haalde de dahliaknollen eruit en wat zíet het grondje er toch mooi uit. Organisch materiaal, luchtig, wurmen; om verliefd op te worden. Dát klusje hoef ik lekker niet te doen; het bodemleven, onmisbaar in de tuin, is zeer goed in verteerklusjes!

En dan nog even deze:

Tuinfoto's: Froukje Kuiper Fotografie