In mei bestelde ik bij de biologische fruitteler een bosbessenstruikje. Hij had een mooi exemplaar voor me klaar staan: volop in bloei. Dat zou een hoop bessen geven. Ik zag de oogst al voor me. Na één seizoen zou ik de aanschaf er al ruim uit hebben. Geen AH vriesfruit meer!
De bloemetjes kregen kleine groene besjes. En na terugkeer van een heerlijke vakantie in la douce France begonnen ze donkerblauw/paars te kleuren. Ze werden steeds groter. Ik moest echt nog even m’n geduld bewaren want nu plukken had echt geen zin; zuur! (Wel even geprobeerd dus.)
Niet zo netjes
Ik hou van vogels in onze tuin. Musjes en rondscharrelende merels zie je hier volop. Gezellig getjilp en gescharrel in de coniferen. Maar zodra het oogsttijd wordt verdort de vogelliefde heel snel. Plúnderen dat ze doen! Sommige heel sneaky, je steeds in de gaten houden met één oog. De ander gewoon nog niet eens een meter bij je vandaan. Ze vreten onze aardbeien en onze druiven op. En ja: ook de bosbessen moesten eraan geloven. Wegjagen heeft geen zin; daar zijn ze te snel, eigenwijs en te hongerig voor. Dus een vogelnet zou de enige optie zijn. Maar m’n lief is vogelvoorvechter. “Wat als de vogels verstrikt raken?” Er blijken gelukkig ook vogelvriendelijke netten te zijn. Maar ik ben ook nogal gevoelig voor het esthetische aspect. Zo’n groen lelijk net in je tuin. Zit je gezellig een wijntje te drinken. Met uitzicht op een net. Dus wat doe je dan.
De korte termijnoplossing voor de bosbessenstruik was een grote plastic zak. Even een esthetisch oogje dicht geknepen. En het heeft gewerkt! Zie hier de jaaropbrengst…. Een pakje vriesfruit van de AH levert meer fruit en minder ergernissen. Maar look at the bright side: deze zijn van MIJ.
Verboden toegang
Volgend jaar komt er hoe dan ook een net. Hopelijk eentje dat het oog ook kan verdragen. Maar ik zal zorgen dat de vogels er niet meer bij kunnen. Want die kunnen met de hoeveelheid anti-oxidanten in hun lijf – dankzij MIJN bosbessen – de komende vijf jaar wel vooruit. Little blue berrie bastards.
