Babyblosjes
Een ander woord kan ik niet vinden voor het uiterlijk van deze appeltjes. Toen ik ‘onlangs’ (lacht luid) 30 werd, kreeg ik een kadobon voor een aankoop in een tuincentrum. Met groente, kruiden en fruit was ik toen nog niet echt fanatiek bezig. Maar een appelboompje leek me leuk. Het eerste jaar bracht maar liefst één appel op… je kunt je voorstellen dat die ene appel gedurende hele hele seizoen zeer goed in de gaten werd gehouden. Grijpgrage kinderhandjes, heftige zomerbriesjes en hagelbuien werden getrotseerd.
De appelboom bepaalt z’n eigen ritme
De jaren erna wisselden van goed tot overweldigend, met hier en daar een beurtjaar. Als de boom glink had gebloeid en ik nog te weinig bijen zag hielp ik de natuur nog wel eens even mee met een kwastje. En als de boom vervolgens vol hing kon ik bijna niet wachten om mijn manden te vullen. M’n lief zei dan: “We moeten de boom uitdunnen! Niet teveel aan een trosje!”
Maar dat ging ik natuurlijk niet doen. Appels weghalen? Nee joh! Maar wat deed de boom het seizoen erop? Niets. Of niet veel. Want teveel geven betekent het jaar erna op de spaarstand. Pas op de plaats maken. Dat zou in het echte leven ook wel wat vaker toegepast kunnen worden denk ik.
Gezinsuitbreiding in de tuin
En anderhalf jaar geleden kocht ik nog een tweede appelboompje erbij. Ik verwachtte in ieder geval één appel. Want minder, in mijn biotuin, met enorm veel aandacht, en vlak de biokweker ook niet uit; dát was niet mogelijk natuurlijk. Bloeien deed het boompje tot in perfectie. Ik zag de appels al hangen in gedachten. Maar dit leuke exemplaartje besloot vorig jaar om gewoon met niets te beginnen… Zelfs geen eentje!
Dat was toch even slikken. M’n bioboompje, in biogrond, en o’n mooi plekje in de tuin… Wat maak je me nou?
Dit jaar krijg ik in ruilvoor de schrik nu toch al een heel leuk aantal appeltjes. Met lieve babyblosjes. Blakend, knuffelachtig. Zo lief! De eigenwijze weigerdaad van vorig jaar is dan ook direct vergeven en vergeten. Dat zouden we het in het echte leven wellicht ook wat vaker mogen toepassen.
De natuur en z’n levenslessen
We snappen niet altijd alles van de natuur. Die gaat toch gewoon een beetje z’n eigen gang. Die laat zich niet altijd beïnvloeden door wat wij graag zouden willen. En als ons dat dan al lukt, vind ik het er per saldo niet echt op vooruit gaan…
En dat de natuur een beetje z’n eigen plan trekt is maar goed ook.
We snappen vaak ook niet altijd alles van de ander. Die ander heeft zo z’n eigen redenen, achtergrond, natuur, motivatie; leuk of niet leuk. Begrijpelijk of niet. Maar als we elkaar nu gewoon een beetje ons eigen gang laten gaan en niet direct geïrriteerd worden als de uitkomst anders, minder, meer, leuk of minder leuk is?
Zouden we vast ook vaker van die lieve babyblosjes bij elkaar zien, denk ik.
Recept voor glutenvrije appelcake
En? Krijg je al trek in appels? Dan heb ik hier een heerlijk recept voor je: glutenvrije appelcake.
Genieten met volle teugen. En misschien een klein blosje.
